Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014


My First Tic Tac 

Of All Your Seconds




Και ένα από τα καλύτερα ραντεβού θα δοθούν αύριο και την επόμενη Τρίτη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, (Πειραιώς 206, Αθήνα). Μία μοναδική παράσταση που εχει ήδη παρουσιαστεί στο Gessnerallee Theater της Ζυρίχης, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, καθώς και στο Menu SpaustuveArtsPrintingHouse στο Βίλνιους. Συντελεστές όπως:
Concept / Script / Direction: Ειρήνη ΣουργιαδάκηEnglish translation: Γιάννης ΣτεφάνουSet / Stage / Costumes: Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας
Soundscape: Βικτώρια Νταρίλα
Light design: Χριστίνα ΘανάσουλαVideo trailer: Πέτρος Πρωτοπαπάς
Photos: Περικλής Πραβήτας
Performance: Σαμψών ΦύτροςCommunication & Press: Άρης Ασπρούλης
Θα βοηθήσουν ώστε να διαξαχθεί αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα τις δύο ερχόμενες Τρίτες 11 & 18 Μαρτίου 2014, στις 20.00 χωρίς ζημιά. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους.

Συγκεκριμένα για την υπόθεση του έργου: «Ήθελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Ήθελα να σου πάρω ένα δώρο. Ένα δώρο πολύ ακριβό, για να σε κάνω πολύ ευτυχισμένη. Το ρολόι μου κολλάει. Είναι καλό ρολόι. Δεν είναι χαλασμένο, το πήγα στον τεχνίτη. Λέει πως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κολλάει. Επίσης με ρώτησε γιατί πάει 20 λεπτά μπροστά. Του απάντησα πως η πραγματικότητα πάει 40 λεπτά πίσω. Εσύ αγάπη μου, δεν έχεις ρολόι;»
Ένας άντρας βρίσκεται σε αναμονή, εγκλωβισμένος σε έναν μη-τόπο, ένα μέρος χωρίς χαρακτήρα και ιστορία. Ένας ιδιότυπος εστέτ που διατηρεί τη δική του λογική μέσα στο χάος, με την ελπίδα ότι θα βγει αρτιμελής από αυτό. Επιθυμία του είναι να συναντήσει Εκείνη. Εκείνη με την οποία μοιράζεται την ίδια απόσταση, τον δρόμο και τον χρόνο, παραβλέποντας τον μικρό ή τον μεγάλο πόλεμο που συντελείται γύρω του. Ίσως γιατί το αίμα που τρέχει δεν είναι το δικό του. Ακόμα.Η παράσταση αποτελεί ένα σχόλιο διαρκείας, βασισμένο στην ιδέα μιας ωρολογιακής βόμβας που, ενώ την ακούμε, τη νιώθουμε να χτυπάει, ωστόσο νομίζουμε πως δε θα σκάσει ποτέ - ίσως γιατί έχουμε πειστεί ότι οι ενώσεις της έχουν φθαρεί από τον χρόνο. Έχει ως αφετηρία τη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας ιδωμένη υπό το πρίσμα της χιλιομετρικής απόστασης. Όσο ο χρόνος στην χώρα κυλάει στο mute, τόσο η ένταση της βίας κλιμακώνεται. Όσο η ένταση της βίας κλιμακώνεται, τόσο οι πολίτες τη συνηθίζουν, την εντάσσουν στη λογική τους. Αθόρυβα και ανώδυνα, σε ξεχασμένους σκοτωμούς, χωρίς εκρήξεις. Πολιτισμένα.








by MaNt0


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου